Myanmar en een stukje thuis

Onze reis....naar Myanmar, maar eigenlijk naar nog veel belangrijkere dingen...

Op zaterdag avond 25 oktober vlogen we dan eindelijk, op naar Myanmar het voormalige Birma, met een twee daagse tussenstop in Bangkok, waar we verbleven in ons vertrouwde Loy La Long hotel, een klein houten huisje aan de Chao Praya rivier met maar een paar kamers, maar waar we altijd hartelijk ontvangen worden.

Voordat we met het vliegtuig vertrokken liet ik beide ouders achter in het ziekenhuis, mijn vader werd 2 weken geleden geopereerd aan een darmtumor en mijn moeder lag met een zware oogbeschadiging in het oogziekenhuis. Gelukkig mochten zij beiden de dag na ons vertrek naar huis, het herstel proces was al vergevorderd..... zeiden ze... Beide ouders waren opgewekt en voelde zich beter, dus besloten wij, met enige twijfel, toch te vertrekken.

Twee dagen Bangkok vlogen voorbij, dagelijks facetimde wij met thuis, ze zeiden dat het ok ging, maar toch hadden wij enige twijfel. Maargoed, het zal wel overbezorgdheid zijn denk je dan.
Bangkok voelde weer vertrouwd aan, heerlijk om zo onze reis te beginnen, de regen negeren we maar even...hihi

Maandag de 28ste vlogen wij naar Yangon, het voormalige Rangoon en tot 2005 de hoofdstad van Mayanmar.

Als je aan Myanmar denkt, denk je toch ook meteen aan Aung San Suu Kyi, een Myanmarese politica, leidster van de geweldloze beweging voor de mensenrechten en democratie in Myanmar en winnares van de Nobelprijs voor de Vrede van 1991. Tot 2010 heeft zij bijna 20 jaar aan huisarrest uitgezeten wegens het feit dat zij symbool stond voor de strijd tegen vrijheid en democratie in Myanmar en de zittende regering was bang dat zij de verkiezingen anders zou winnen. Nu heb ik wat boeken gelezen en de film gezien wat het allemaal heel indrukwekkend maakt.

Wat meteen opvalt is dat de mensen zo ontzettend vriendelijk zijn, totaal niet opdringerig wat je nog weleens meemaakt in Thailand. Uiteraard is het toerisme hier totaal nog niet opgang gekomen, dus wellicht dat het daarmee te maken heeft. Overal waar we gaan zijn we een bezienswaardigheid, het aantal toeristen wat je hier ziet is op 1 hand te tellen. Ik houd mijn hart dan ook vast wat toerisme met dit land zal doen, in al zijn oprechtheid en onschuld zou het zonde zijn als dit werd verpest.
In Yangon bezoeken we de Schwe Dagon Pagoda, prachtig!! We maken een feest mee en lopen naar de top. Het goud glinstert je tegemoed, wat een weelde!
Buiten regent het aardig door, onze outfit bestaat deze dag dan ook uit een regenponcho met paraplu, tja wat kan ik zeggen, het regent heel hard, maar niets wat wij in Nederland niet gewend zijn.

De volgende dag lopen we wat rond, verkennen de buurt en eten heerlijk langs de weg. De alom bekende birmese specialiteit, de vissoep. Voor een euro hebben we samen heerlijk gegeten.
Verwacht in Myanmar geen westerse herkenbare ketens zoals Mcdonalds, Starbucks of zoiets, goddank heb je die hier nog niet.

Woensdag de 30 ste komen we met de nachtbusbus aan in Bagan, een stad die bekend staat om zijn ontelbare tempels, het schijnen er meer dan 3000 te zijn. Bij aankomst in de vroege ochtend zien we tempels, tempels en nogeens tempels, luchtballonnen en natuur, heeeeeeerlijk!!!
Zodra wij aankomen in ons huisje aan de Ayeryarwady rivier, douchen we en gaan erop uit. We huren een fiets en verkennen het gebied. Het is hier heel rustig en vredig en iedere tempel brengt weer iets totaal unieks.
S'avonds besluiten we de zonsondergang te bekijken, geen foto kan omschrijven hoe mooi dit is, we zijn op vakantie!!
Daarna heerlijk gegeten bij een restaurantje wat 'be kind to animals' heet. Heerlijk vegetarisch, een echte aanrader. Het is goed toeven hier tot in de late uurtjes.

Donderdag de 31ste staan we om 5 uur op, zodat we 5:30 de zonsopgang kunnen bewonderen, au...wat vroeg, maar zo de moeite waard..... zucht......mooi!!
Hierna terug naar ons hutje en heerlijk ontbijten aan het water.
Deze dag besluiten we een electrische fiets te huren, iedereen gebruikt deze hier, fietsen was ook best zwaar in 35 graden heuveltje op, maar op eoa manier heel weinig af....
S'avonds weer lekker gegeten en de volgende dag op naar Inle lake, dit keer met de dagbus, een beetje krap, vooral voor jeroen en zn lange benen, maar 8 uur later waren we bij Inle Lake. Eenmaal gesettled opzoek naar n eettentje....ineens horen we mijn werktelefoon gaan..... Heel vreemd, want in Myanmar hadden wij geen bereik en leefde wij ivm de situatie thuis op wifi van hotels.
Ineens ging dus mijn telefoon, het was mijn moeder, mijn vader werd acuut opgenomen in het ziekenhuis, het ging heel slecht en ze zouden een scan gaan maken..... Slik! Daar sta je dan...aan de andere kant van de wereld, op een plek waar we niet zomaar weg konden komen.
We zochten een eettentje op met Wifi, waar we na de scan te horen kregen dat hij meteen werd geopereerd. Darmlekkage, ontsteking in de buik, en met zijn gewicht, dat inmiddels was gedaald naar 50kg had hij geen weerstand meer.
Ik wou naar huis!!!
Die avond konden wij niets meer regelen dan de dag erop een nachtbus naar Mandalay. De uren van de operatie waren tergend en mijn moeder zou mij bellen zodra de operatie voorbij was....(sorry Marten voor de werktelefoon kosten, ik betaal het allemaal terug:-))
Snachts geen oog dicht gedaan en toen belde mijn moeder, de operatie was geslaagd, ze hielden hem 2 dagen slapende aan de beademing, deze 48 uur waren kritiek, het was erop of eronder..
We hebben meteen voor na de nachtbus naar Mandalay een vliegticket kunnen regelen naar Bangkok, helaas konden we niet meteen naar Amsterdam vliegen....aaaahhhhh!!!!

In de bus waren het tien tergende uren, waar mijn moeder mij via sms op de hoogte hield.
Aangezien de bus savonds pas vertrok hebben we nog wel het Inle meer bekeken, een meer van 22 km lang waar mensen traditioneel vissen en wat bewoond wordt door heel veel verschillende stammen. De mensen waren lief, het meer was prachtig. We zijn met een bootje gaan rondvaren, naar afgelegen dorpjes en kloosters. Mooi!

Na de langste 10 uur ooit kwamen wij om 6 uur in de ochtend aan in Mandalay.
Onderweg kreeg ik t bericht dat mijn vader het echt verschrikkelijk vond dat we weer terug kwamen en wou het absoluut niet, het zou wel goedkomen....

Onze vlucht vertrok pas om 12:50, dus we hadden nog even de tijd. Aangekomen op het busstation, vroegen wij een taxi om ons via de U-bein bridge, werelds langste teak houten brug, gebouwd in 1870, die twee gedeeltes aan elkaar verbindt, mandalay en het Mahagandayon klooster. Vooral schoolkinderen en monniken maken hier gebruik van.
Het uitzicht was werkelijk waar bijzonder zo in de vroege ochtend. Lopend over de brug denk je aan heel veel dingen, maar ook weer aan helemaal niets.

Weet je nog dat Christopher McCandless schreef ten tijde dat hij stervende was....."Happiness is only real when shared".
Als ik voor mijzelf mag spreken, mijn geluk is totaal afhankelijk van het geluk van die paar bijzondere mensen om ons heen....

En toen zaten we op de vlucht van Mandalay naar Bangkok. Aangekomen kregen we het bericht dat het wonderbaarlijk goed ging met mn paps, echt wonderbaarlijk, zo n herstel hadden ze zelden gezien. Deze dag heb ik veel contact met mn moeder gehad.....(alleen maar WIFI hoor Marten;)).
We besloten in de bewoonde wereld te blijven, zodat we bij enige indicatie dat het slechter zou gaan meteen terug konden.
Met mijn moeder haar oog gaat het iedere dag een stukje beter, al kan ze nogsteeds niet heel veel zien en ook niet rijden. Stiekem kijk ik er ook welweer naar uit om naar huis te gaan....

Na twee dagen Bangkok zijn we naar een nabij gelegen eilandje gegaan, daar zitten we nu al een paar daagjes. Heerlijk in the middle of nowhere, een paradijsje op aarde.
Hier vieren wij Jeroen zijn 30ste verjaardag, lekker strandhangen, zwemmen, scooter rijden, taartje eten...luieren, facetimen.......met mijn vader gaat het inmiddels alweer een stukje beter, hij maakt soms weer een grapje, kan niet wachten totdat hij zijn grove humor, die niet altijd helemaal kan;-), weer terug heeft en dat wij zijn flauwe grappen weer kunnen aanhoren.
Het is een paradijs hier, maar laten we eerlijk zijn.....There's no Place like home!

Zoals mijn vader zou zeggen.....aan de andere kant, deze fase hebben we ook weer achter de rug.......