Heaven is a place on earth

Nou daar zitten we dan.... Weer opweg naar het koude Nederland.

Maar eerst nog verslag van onze avonturen van de afgelopen dagen.

Donderdag 9 januari

Alles was geregeld voor ons verblijf op San Blas, dus derest van de dag konden we nog genieten van de stad en ons iets luxere hotel. Op het einde boeken we altijd een fijn hotel, zodat we lekker kunnen slapen, douchen en kunnen relaxen. Een grote plus van dit hotel was dat het een zwembad op het dak had en we hier dus lekker even in de zon konden liggen. Gezien het feit dat we heel veel hebben rondgereisd zijn we nog niet heel erg bruin en een plons in het water is ook wel weereens lekker.
S'avonds lekker gegeten en lekker vroeg naar bed, we zijn doodmoe en de volgende dag worden we opgehaald om 5 uur s'ochtends met de jeep. Alle ochtenden van reizen zijn vroeg, dus vandaag nemen we het er lekker van.

Vrijdag 10 januari

4 uur s'ochtends...*alarmclock ringing very loud*
even weten we niet waar we zijn..... Costa Rica....Rotterdam.... Nicaragua....., ohnee, we zijn in Panama en we gaan naar San Blas! Yeah!!!!
We worden opgehaald door Ricardo en halen nog wat mensen op. Allemaal inwoners van Panama. Met z'n negenen in een jeep schijnt best te passen...je zou denken van niet, maR met wat benen in de nek, even kraken met wat botten en...voilà, we zitten erin!
Wat een rit is van 80 km duurt uiteindelijk 4 uur, de mensen hier nemen de tijd, Ricardo, maar ook de mensen die afreizen naar San Blas. Onderweg stoppen we bij een supermarkt. Op San. Blas zijn namelijk geen winkels, geen ATM, geen Internet...niets. Je eet bij de Kuna familie van het eiland waarop je verblijft en dat zijn drie maaltijden per dag. Prima dachten wij, we hebben nog een extra zakje chippies meegenomen, een paar flesjes water en that's it. Eenmaal gestopt bij de supermarkt wordt er door mensen ingeladen alsof ze maanden op de eilanden verblijven. Kratten bier...BBQ's, koelboxen met vanalles erin...het kan niet op. Even kijken Jeroen en ik elkaar aan en twijfelen..... Hebben we wel genoeg bij ons? We besluiten nog een rolletje koekjes te kopen en laten het daarbij. Wachtend bij de auto kunnen we alleen maar lachen..... Wat sjouwen mensen veel mee zeg! Op het dK van onze jeep wordt alles vastgebonden en we gaan weer op pad. In de auto wordt er al gegeten alsof hun leven er vanaf hangt en ook wij moeten alles proeven. Op een gegeven moment rijkt een jongen ons mandarijnen aan.... "it 's tropical fruit, it s delicious". We proberen duidelijk te maken dat we in Nederland ook echt weleens mandarijnen eten, maar dat begrijpt ie niet, hij blijft aandringen en we spelen het spelletje mee..... " mmmmmmmm...... DE-LI-CIOUS!!!"
En dan begint de echte rit, heuvel op heuvel af, nu begrijpen we waarom een 4x4 nodig was om bij de kust te komen. En ik kan je zeggen, dit is niet comfortabel met tien mensen opschoot terwijl we mandarijnen zitten te eten tegen heug en meug.
Onderweg stoppen we ook nog even, Ricardo springt uit de auto, laat de motor draaien, met ons erin en gaat uitgebreid zitten eten... In de auto schieten we allemaal in de lach. Ricardo is een man van in de 70 en het ziet ernaar uit dat ie heel erg naar deze maaltijd uitkeek, met name doordat de maaltijd met heel veel liefde is klaargemaakt door de oudere dame achter de balie, ze flirten er zichtbaar op los...... Terwijl wij als sardientjes in een blik toekijken... En daarna springen we uit de auto...fijn, we kunnen nog meer tropisch fruit kopen;)

Onderweg worden onze paspoorten nog een laar keer gechecked, gezien het feit dat San Blas Kuna gebied is binnen beheer van de stam en dus een grens geeft.

Eenmaal aangekomen bij de kust wacht Ausberto op ons, de vader van de familie die op Narasgandup woont. Een bijzonder aardige man. Hij verwelkomt ons, waarna zijn zoons ons naar het eiland brengen. Wij zijn de enige die naar dit eilandje gaan, de anderen gaan allemaal ergens anders heen.

Het is een half uurtje varen en aangezien het heel hard waait op open zee zijn we kletsnat als we aankomen. Onderweg zien we het ene paradijs na het andere. San Blas is een eilanden archipel rechts boven Panama tot aan de kust van Columbia, die bestaat uit 365 eilandjes. Er zijn er maar iets van 40 bewoond en ieder eiland is van een familie.
De eilanden zijn bezit van de Kuna Yala Indianen en buitenlanders mogen hier niet wonen. Hierdoor behoud het gebied zijn pure ziel en staan er dus ook geen uit de kluiten gewassen hotels. Alleen de Kuna indianen mogen hier bouwen. Als je het vergelijkt met Isla Colon, Bocas del Toro, valt hier alles voor te zeggen. Waar Isla Colon vervuild is met lelijke hotels, vuilnis op straat en non stop dronken toeristen, is San Blas een waar Paradijs op aarde in zijn puurste vorm. Oke, Isla Colon had ook zijn mooie kanten, maar het heeft wel iets, een eiland met een parelwit zandstrand, palmbomen, kristalhelder water en een paar bamboe hutjes erop. Alleen stroom voor de verlichting van 18 tot 22 uur en een klein straaltje koud water om onder te douchen. Geen harde muziek, geen vervuiling.....alleen maar schoonheid zover het oog reikt.
We komen aan op Narasgandup en het heeft de grootte van een voetbal veld. Het is zo mooi, het is niet te brschrijven. Al onze foto s lijken uit een reisfolder te komen en gephotoshopt.

We worden onthaald door 3 honden en de familie. We springen het bootje uit en landen met onze voeten in het heldere water. Ons hutje staat op het strand, binnen bestaat de vloer nogsteeds uit het zand en er staat een houten bed, that's it!
Er is 1 grote hut van de familie. Daar eten we drie keer per dag met z'n allen. Er is nog 1 ouder stel op het eiland en drie meiden uit Zwitserland, verder..... Complete rust.
Nadat we opnze tassen hebben neergegooid lopen we een rondje om het eiland. Vanaf ons eiland kijken we uit op de zee en in de verte zien we andere eilandjes...wow!!!
Rond 13 uur wordt er op een schelp geblazen en dit betekend dat we gaan lunchen, krab en kreeft met rijst. Het is zooo lekker allemaal. Alleen vond ik het wel zielig voor de krab en kreeft, die we zojuist nog zagen zwemmen:(.

Na een dutje op het strand vragen ze of we meegaan naar een ander eilandje. Natuurlijk willen we dit! We varen 10 minuten en komen aan op een mini eilandje met een laar palmbomen erop. Binnen 2 minuten kan je het hele eiland rondlopen. Hier snorkelen we wat, zwemmen we wat en gaan weer terug.
S'avonds eten we heerlijke vis en wandelen nog wat op het eiland en gaan lekker slapen met de zee op de achtergrond.....

Zaterdag 11 januari

Alle andere mensen die hier verblijven gaan vandaag weg en even hebben we het eiland voor onszelf.
Het zelfde ritueel als gister herhaalt zich.... 'S ochtends wordt er op de schelp geblazen en ontbijten we in de grote hut met zn allen. Hun oude hond Snoopy is ons nieuwe maatje!
We eten een soort van pannenkoekjes, lekker!

Lekker zwemmen, relaxen, hetzelfde als gister. En dan komt de zoon,genaamd Ellie, aanvaren met 15 expats uit Panama. Vijf gezinnen met kinderen, duizend koelboxen, een stereo, een tekkel en heel veel geluid. Ze blijken elkaar te kennen via hun kinderen die allemaal op een frans talige school in Panama City zitten. Ze komen allemaal van orgine ergens anders vandaan; Brazilië, Mexico, België, Frankrijk enz. En verhuizen bijna allemaal dit jaar naar een ander land, dus dit is hun afscheid.
There goes the neighbourhood;-).

We zonderen onszelf ietwat af op het puntje van het eiland om in stilte nog lekker te genieten. Tegen het avonduur vraagt Ellie of we met hem naar het hoofdeiland van de Kuna stam eillen gaan. We springen in de boot en varen er naartoe.
Er schijnt een soort van feest te zijn wat 4 dagen duurt. In een grote hut zien we aan de ene kant de Kuna vrouwen in traditionele kledij en aande andere kant de mannen in 'gewone' kleding. Ze roken er allema l op los, het staat helemaal blauw in de hut.
Dan komend de dorpshoofden binnen, drie mannen en drie vrouwen. De mannen gekleed in een zwarte broek met blauw overhemd en stropdas en een houd op, en de vrouwen traditioneel in een kleurrijke outfit, het feest kanbeginnen. In een kom wordt een hele sterke soort rum gegoten en aangeboden aan de dorpshoofden, deze drinken de rum en doen een soort ondefinieerbare dans wat bijna op een pollonaise lijkt;-). Dan vullen ze de kom en geven deze aan de volgende mannen en vrouwen in de hut. Nadat zij de rum op hebben doen ze ook een dansje, netzolang totdat iedereen ladderzat is. Dat is nogeens een traditie. We lopen even buiten de hut en zien dat er net een boot is aangelegd met bier....heeeeel veel bier. Het is dat je hier geen foto s mag maken, maar een trein van vrouwen die trays met bier dragen is eindeloos, we moeten meteen aan Mark denken op de een of ander manier;-).

Evenlater gaan we weer terug naar het eiland, gaan 'lekker' douchen en eten. De expats hebben Champagne en wijn bij zich en bieden ons dit ook aan. Ze zijn van plan om de hele avond door te feesten.... Uhm...ja. Als het nou aardige mensen waren, maar zw waren alleen maar aan het klagen over mensen die in Panama wonen, dat het eten hier zo minimaal was.....klaagklaagklaag. Hier hadden we geen zin in en trokken ons eigen plan.
Hun muziek galmde in de nacht door, maar ons kon het niet deren, we waren op de mooiste plek op aarde!


Zondag 12 januari

De volgende dag zijn we vroeg op, genieten nog wat van het eiland en gaan ontbijten.
Rond 8.30 worden we met het bootje weer terug gebracht naar het land en nemen afscheid van de familie en de honden!

We rijden terug met de jeep en boeken een hotel in Panama City, onze laatste 2 nachtjes zijn aangebroken.

Het eerste wat we doen is heerlijk douchen. Daarna gaan we weer op pad en gaan naar een Mall. En wat ziet mijn oog....een Zara...een Forever21. Oke de Zara is hier in de Sale nog duurder dan in NL, maar in de Forever 21 shoen we wel het eea, oke oke, alleen ik:-D.

S avonds eten we gezellig wat, scoren een koffie en taaien af.

Maandag 13 januari

De laatste dag! Deze dag bestaat uit lekker relaxen, lekker eten en als afsluiter naar Casco Viejo om daar op het dakterras te zitten van Casa Nuratti, het eerste hotelletje waar we zaten bij aanvang van onze vakantie.
Hier proosten we op een geweldige vakantie! Proost! *hik*...... Weltruste!

Dinsdag 14 januari

De wekker gaat om 4 uur. We checken uit en vertrekken naar de luchthaven.
As we speak zitten we nu in het vliegtuig naar Atlanta. Vanuit daar vliegen we naar Parijs en dan naar Amsterdam, waar mijn vader en moeder ons opwachten..... Kan stieken toch weer niet wachten om thuis te zijn!

Liefs vanuit de lucht!


Esmé