Pura Vida

Het Pure Leven!
Van Bocas del Toro naar Puerto Viejo naar San Jose naar San Luis naar Granada naar San Jose naar Braulio Carrillo naar Sarapiqui naar Panama Ciy naar San Blas....

Donderdag 2 januari

Het kleine ieniemienie zonnetje wat we zagen heeft zowaar de hele dag geduurd! Nadat we eerst uit ons hotel werden gezet omdat ze vol zaten gingen we opzoek naar een nieuwe plek om te verblijven. Met honger in de buik eerst opzoek naar een goed ontbijt. Had ik al gezegd dat gezond eten hier best lastig is?! Iedereen leeft op een vette hap. Uiteindelijk hebben we een 'bagel' tentje gevonden. We dachten beiden iets gezonds te hebben besteld, maar de gesmolten kaas en cream cheese droop er vanaf. Maargoed, 'a man has t eat' en een woman ook, dus hap, slik, weg! Daarna gaat de zowktocht beginnen. We krijgen flashbacks van onze reis naar Maleisië...hotel in, hostel uit....no..no room.... Uiteindelijk lopen we naarbinnen bij Lula's. Een schattige B&B, typisch houten huis met sfeervolle kamers en gezelligheid. Een hangmat op de 'porch' en bier voor 1 dollar, wat wil een mens nog meer.
Eenmaal gesettled besluiten we fietsen te huren om het eiland te haan verkennen. Met de zon in onze nek, een flesje water in de mand beginnen we aan onze tocht. We komen langs idyllische strandjes, kleine houten huisjes, kleine houten krotjes en na 9 km houdt de weg op...... We zien zand....zand van een strand.... We besluiten door te fietsen en komen zo op een leuk strandje waar een standtentje staat. Jackpot!!! We ploffen neer op 2 houten bedjes, bestellen ijskoude limonade en kijken naar de zonovergoten zee.....het is vakantie!

Na een paar uur heerlijk genieten fietsen we langzaam terug....via een barretje hier.....een terrasje daar.... Wat zijn wij blij dat we nog 1 dag zijn gebleven, ondanks de slechte weersvoorspellingen. We sluiten de dag af met een heerlijke maaltijd aan het water, relaxen nog wat op het balkon van Luna's en gaan lekker slapen....

Vrijdag 3 januari

Vandaag vertreken we naar Costa Rica, via Puerto Viejo naar San Jose. Om 8.30 niet zo stipt varen we met de boot naar het haventje aan land. Vanaf hier rijden we met een busje naar Costa Rica, Puerto Viejo. Een groep stinkende, duidelijk nog een kater hebbende, argentijnse meiden stapt bij ons in de bus. We kunnen de dranklucht bijna niet verdragen.
De grensovergang duurt lang......heeeeel erg lang. Nadat we onze paspoorten hebben laten checken, vullen we een formulier in...op naar jet volgende loketje...hiet willen ze ons vlucht schema zien voor de terugvlucht naar Nederland, zonder vluchtschema kom je het land niet in. Hierna wandelen we naar het volgende kantoortje, bepakt en al, we betalen 4 dollar voor een sticker en lopen de brug over. Deze gammele brug is de grensovergang naar Costa Rica. Maar.....we zijn er nog niet! Hier kunnen we aansluiten in een meters lange rij om Costa Rica in te komen.... Het zweet stroomt van onze rug, maar we klagen niet.....het is vakantie en de zon schijnt in iedergeval!
Eenmaal door de mallemolen gaan we opweg naar Puerto Viejo, een plaatsje aan de kust van Costa Rica en naar schijnt een waar surfers paradise.
Hier stoppen we wat uurtjes om te genieten bij het strand en een hapje te eten...heerlijk! We zoen twee mensen facetimen met thuis en dat brengt me op een idee, we bellen Dylan. Na veel berichtjes heen en weer lukt het en we hebben verbinding. Super leuk om even iemand van thuis te spreken, later krijg ik zelfs ook nog even mn moeder te pakken....die met behulp van Dyl haar facetime aan de praat krijgt. Ik heb wel alleen haar voorhoofd gezien, maar aldoende leert men...hè mams?!;).

Even later vertrekken we verder naar San Jose. Als we de stad binnen rijden hangt een van de argentijse meiden haar hoofd uit het raam en begint een partij over te geven....getverdemme! Oke, wel zielig en we staan haar bij met een rol toilet papier. We worden afgezet bij ons hotel waar we via Booking.com een kamer voor twee nachten hadden gereserveerd. We vonden dat we wel wat 'luxe' hadden verdiend en hadden een net hotel geboekt. Toen we op de site keken gingen we eerst voor de standard room voor €40, maar toen we verder keken bleek de presidentiële suite maar €15 duurder te zijn. We dachen al dat het niet kon kloppen aangezien President Kennedy, Pélé en tal van andere bekende mensen hier hadden geslapen, maargoed, geboekt is geboekt.
Toen we aankwamen in het hotel keken ze al raar op...met een belletje hier en daar, vragende blikken richting ons, maar uiteindelijk bleek booking.com een prijsfout gemaakt te hebben, maar hebben we alsnog voor 1 nacht de suite gekregen:) hihi

Aangezien het al avond was gingen we snel opzoek naar een reisbureautje die ons naar een regenwoud kon brengen de volgende ochtend. Zo gezegd, zo gedaan, de volgende dag zouden we een Canopy Zipline tour gaan doen.

Zaterdag 4 januari

Na een snel ontbijt vertrekken we.
Deze tour brengt ons naar San Luis, een prachtig natuurgebied waar je hangend aan een lijn van boom naar boom zweeft met een flinke snelheid, dat dan weer wel. Het gevoel is echt machtig, vliegend dwars door het regenwoud zien we de mooiste natuur, tewijl ons hart in ons keel zit:). Halverwege stoppen we voor iets wat de 'Tarzan' heet. Een touw als liaan gebonden aan een mega hoge boom, hier slingeren we vanaf en weer terug. De adrenaline stroomt door ons lichaam.....of we nog een keer willen...ja doe maar! WHOEHOEEEEEEE!!!
Na nog wat ziplines zijn we aan het einde gekomen en hoer doen we de 'Superman'. We worden in een soort harnas gehesen en met onze rug naar boven vast gemaakt aan de zipline, vanaf hier vliegen we als een soort superman 530 meter lang over het regenwoud. Wat een uitzicht! Wat een gevoel! Wat geweldig!!!!!!
Met een kloppend hart komen we heelhuids aan aan de andere kant en gaan we heerlijk lunchen. Wat een ervaring! Ik kan het iedereen aanraden!

Rond een uur of drie komen we terug in San Jose en gaan we kijken hoe we een busticket naar Granada in Nicaragua kunnen regelen. En nog belangrijker...wanneer, aangezien het drukke dagen zijn en alle bussen vol schijnen te zitten.
We belanden bij Ticabus, een busdienst die van Mexico naar Panama rijdt. Met deze bus kom je gemakkelijk in alle tussengelegen landen. Onze enige optie blijkt te zijn dat we de volgende dag om 6 uur vertrekken. Ook kunnen we een busticket reserveren voor de weg terug van Granada naar San Jose, maar alles richting Panama City zit vol.
We besluiten deze tickets te kopen en bedenken daarna wat ons vervolgplan wordt. Het plan wordt als volgt: we vertrekken naar Granada, waar we 7 januari weer vertrekken richting San Jose. Dan blijven we nog twee nachten in. Costa Rica, duiken we weer het regenwoud in en dan terug naar Panama City.
Even hebben we wat paniek over hoe we weer in Panama City komen. Alle, maar dan ook alle bussen zitten vol! En een vliegticket is mega duur. Uiteindelijk kiezen we toch voor dat laatste, aangezien het ons ook flink wat tijd bespaart en we nog naar San Blas kunnen gaan(365 eilandjes boven Panama in de Carribische zee. Bounty eilandjes welteverstaan!
Eenmaal geregeld en uitgedacht eten we wat, lopen wat rond en gaan slapen, morgenochtend moeten we om 5 uur bij het busstation zijn.....au!
Dat slapen ging wel bijzonder goed, aangezien we in de suite sliepen met een heuse woonkamer, bar, 2 badkamers en een mega slaapkamer. Ja die JFK had het goed voor elkaar;).

Zondag 5 januari

Om 4 uur gaat de wekker en we wanen ons nog in dromenland. Maar hup...Nicaragua wacht op ons...
Na aankomst bij het busstation moeten we ons aanmelden en onze bagage inchecken(ja, je leest het goed), heel georganiseerd dit allemaal. Wel waarschuwt de vriendelijke man ons nog voor de extreme kou in de bus.
Nou dit was zeker niet gelogen zeg! Een gemiddelde winter in NL is nog warmer en al snel trekken we alles aan wat we bij ons hebben.
Het is een lange rit! Met een grensovergang gelijksoortig aan die van Panama naar Costa Rica. Wel moet ik zeggen dat de mensen overal heel vriendelijk zijn. Iedereen is bereid te helpen en niemand dringt zich op. In Panama spreekt nagenoeg niemand engels, in Costa Rica wel enigszins, maar in Iocaragua weer niet. Gelukkig blijkt Jeroen een verborgen talent te hebben een ineens Spaans te spreken. Hij kan gewoon een gesprek voeren waar ik geen bal van begrijp.... :-D

Richting Nica(zoals iedereen het hier liefkozend noemt), hebben we besloten om naar Granad te gaan ipv de hoofdstad Managua. Het werd ons a ngeraden en is zeker de moeite waard. Rind 15uur in de middag komen we aan op onze plaats van bestemming.
Het doet denken aan een spaans stadje. Allerlei gekleurde huizen zorgen voor een fotogeniek stadsbeeld. De salsa muziek tettert overal uit de huizen, terrasjes zitten overvol en paard en wAgen zijn niet weg te denken. Hier gaan wij ons wel vermaken.
We checken in in een leuk klein hotelletje met een gezellige binnenplaats waar de kamers elkaar vergezellen. De spaanse sfeer is compleet!

Rugzak neer en het stadje verkennen. We wandelen door de straten, over marktjes, drinken hier wat, daar wat, eten wat en eindigen op de binnenplaats van ons hotel...gezellig zitten we nog even buiten onder de sterrenhemel! De kamer stelt niet heel veel voor, maar het heeft een bed en een douche, dus wij zijn blij!

Maandag 6 januari

Goedemorgen Nocaragua, goedemorgen Granada, goedemorgen zon!
Na een lekker ontbijtje brengen we onze vuile was weg en huren we twee fietsen. We fietsen door het stadje heen en gienieten. Wel krijgen we wat tips mee van de man die de fietsen verhuurt; het is hier heel veilig, je kan rondrijden in de stad, ook kan je naar het park aan het meer gaan, heel mooi! Maar soms.....heeeeeel soms.....is het weleens gevaarlijk! Als je drie mannen met een machete ziet kan je beter weg fietsen. Je moet vertrouwen op je gevoel, als het niet goed voelt moet je weggaan..... De man geeft zijn telefoonnummer in geval van nood..... Daar gaan we dan..... Zullen we naar het stadje gaan? Vraagt Jeroen;).
Even later besluiten we toch een kijkje te gaan nemen in het park...bij ieder man die we zien zegt Jeroen...ohhh joh....dat is er maar 1, hij zei dat het alleen maar gevaarlijk was als er drie waren met een machete;). Stiekem moeten we lachen, ookal weet ik dat we het lot wel een klein beetje tarten op deze manier. Maar ach...een dag niet gelachen.....

Deze avond besluit Jeroen dat we mijn verjaardag vieren. Om 17uur lokale tijd is het in NL 0:00 uur, dus ben ik officieel jarig. We gaan lekker uit eten. Sinds ons besluit om niet te gek te doen met verjaardagscadeaus hoop ik dat Jeroen dat ook niet heeft gedaan. Na wat lieve woorden krijg ik een custom made ketting uit Nieuw Zeeland met een hanger gemaakt van een oude backpack......suuuupermooi!
En het tweede cadea is geweldig, maar alleen echte nerds kunnen dit waarderen. Hij heeft uit mijn geboorte jaar en maand Marvel strips gekocht van Thor, Avengers, Iron Man en Captain America.....ze zijn dus meeega oud;), in goede staat en krijgen in stripland het cijfer 9,5 wat betreft staat. Deze worden ingelijst en opgehangen, hoe cool!!!!

Dinsdag 7 januari

Officieel ben ik hier nu pas jarig....dus we vieren het nog een keer...Hoeraaaa!

Vandaag vertrekken we terug naar San Jose. Om 10:30 vertrekt onze bus vanuit Granada. De reis duurt lang....heeeeeel lang. Bij de grensovergang lijkt het een eeuwigheid te duren. Eerst het land uit....dan met de rugzak op Costa Rica weer in.... en dan de busrit.....het is koud en het duurt en het duurt.....uiteindelijk zijn we rond 20:00 uur in San Jose. We rennen naar een reisbureautje en besluiten een regenwoud tour te boeken voor de volgende dag. De deuren gingen al dicht, maar gelukkig wou de aardige man ons nog helpen.
Eenmaal ingechecked in een hotel was het nog een aardige moeite om iets te eten te krijgen in de omgeving, bijna alles was dicht! Uiteindelijk was er een Wendy s open en hebben we onze hamburgers met patat zitten wegbunkeren.... Nadat de honger was gestild verheugden we ons op een warme douche(die hadden we namelijk niet in Granada). In de kamer draaide ik aan de doucheknop....niets.... Er was geen water! Na enige navraag gingen ze het oplossen. Wachtend op water zijn we uiteindelijk in slaap gevallen.

Woensdag 8 januari

De wekker gaat, ik ren naar de douche.....en.....geen water.we gaan naar beneden en de appelige jongen zegt dat het water vanzelf komt als we de kraan open laten staan...uhm...ja.
Als na een half uur de douche het nogsteeds niet doet mogen we terug komen. Na een half uur hetzelfde ritueel en krijgen we een sleutel van een kamer op een ander verdieping. Met onze badspullen onder de arm gaan we vol goede moed naar kamer 217....het beloofde land! Oke, er is water, maar het is gloeiend heet! Ondertussen staat het hele hotel aan de balie en de jongen van nauwelijks 20 jaar raakt lichtelijk in paniek. Wij besluiten ons met bekertjes afgekoeld heet water alsnog af te spoelen. Om 7 uur vertrekken we immers naar het regenwoud. Oke, het is niet zo heel erg fris, we voelen ons ook echt ranzig, maarja, a man's gotta do what a man's gotta do. Uiteindelijk krijgen we zelfs ons geld van de nacht terug! Tijdens het ontbijt besluiten we voor aankomende avond een hotel te boeken op het vliegveld, aangezien we om 6uur vliegen.
Hap, slik, weg en zoef......daar gaan we weer!

De man die ons op komt halen vertelt van alles over Costa Rica, de natuur terwijl hij tussendoor scheldt op het verkeer (hij doet me een beetje aan Marit denken die ook altijd hele verhalen heeft aan de telefoon in de auto, terwijl ze het verkeer om haar heen becommentarieerd;) hihihi)
Ondertussen zit hij ook nog uitgebreid met de radio mee te zingen.... Om even een beeld te schetsen, het is een forse man van rond de 55, luidkeels meezingen met Madonna-borderline.......borderline.....feels like I am going to lose my mind...you just keep on pushing ,y love over the booooorderliiiine! Keep pushing mee...keep pushing meee... Nou ja, je begrijpt het wel, heel grappig dus!!!

Hij brengt ons eerst naar Braulio Carrillo, waar we met een trammetje door en over het regenwoud heen zweven. Een lokaal iemand vertelt ons van alles over de bomen, de diersoorten, het belang van onderzoek naar de natuur, heel erg boeiend allemaal! We zien prachtige vogels en vlinders, maar de andere diersoorten blijven veilig verscholen.
We maken een korte trekking door het woud en hierna gaan we naar een natuurreservaat. Hier maken we ook een trekking, lunchen we wat. Hier zien we aapjes, een toekan, verschillende soorten leguanen en iets wat op een mini dinosaurus lijkt. Veel van deze dieten zijn alweer weg op het moment dat we een foto willen maken, maar ach...we hebben ze gezien.
Later op de dag maken we een boottocht over de Sarapiqui Rivier. Langzaam varen we over het water en zien we een Luiaard, een aapje, leguanen, verschillende soorten vogels en heel veel prachtige natuur. Zo indrukwekkend! Wat voelen we ons toch klein tenmidden van dit alles!

Na een flinke rit zijn we terug in San Jose waar er top drukte heerst. Alle voetbalteams uit Costa Rica voetballen vanavond voor het goede doel. Het heet 90 minutes for life en alle teams voetballen 15 minuten tegen elkaar om zo geld op te halen voor een bekend ziekenhuis.

Na een lange dag komen we aan in ons hotel op het vliegveld. We duiken de Wallmart in, halen wat eten, nemen een heerlijke douche en vallen inslaap....over een paar uur gaat de wekker alweer....

Donderdag 9 januari

Om 3 uur gaat onze wekker en een uur later vertrekken we rochting het vliegveld. 6 uur stipt vliegen we binnen een uur naar Panama City, inclusief een uur tijdsverschil zijn we om 8 uur aangekomen in het zonnige Panama.
We nemen een taxi naar bet centrum en onderzoeken eerst de mogelijkheden om de volgende dag naar San Blas te vertrekken. Maar wat blijkt....het is vandaag een nationale feestdag en alles is dicht!!! Neeeeeee!!!!
Gelukkig hadden we al wat onderzoek gedaan op internet, zo kwamen we bij een Kuna familie die een eiland bezit, Narasgandup.
Naar zeggen moeten we morgen belanden op een koraaleiland ter grootte van twee voetbalvelden, azuurblauw Caribisch zeewater zover het oog reikt, transparant en gebroken door het rif waar je naar hartelust kunt snorkelen tussen de tropische vissen, een spectaculair strand van suikerwit poederzand waarin je tot je enkels wegzakt, en vol palmbomen die precies op de goede afstand van elkaar staan om je hangmat op te knopen. In een halfuur wandel je eromheen, de bevolking telt precies twee indianenfamilies en er staan een paar hutjes.

We hebben ze gisteravond een mailtje gestuurd en wonder boven wonder hebben ze iemand die hun mails vertaalt van Engels naar Spaans die Nederlands blijkt te zijn. Zij werkt in Panama City en sluist al hun mails door.
Vanmorgen kregen we een mail terug en we zijn van harte welkom. We kunnen verblijven bij deze indianen stam. Hebben een hutje op het strand. We kunnen gebruik maken van een waterton met een aluminium bakje erin als douche...... GE-WEL-DIG! De zee is ons bad!
Morgenochtend om 5 uur worden we opgehaald met een jeep en binnen 4 uur zijn we op het eiland.
We kunnen niet wachten!!!!

Liefs vanuit Panama City

Ps1: de foto s worden niet meer automatisch bij het verslag weergegeven, deze kan je vinden via de website onder.....foto's:)

Ps2: sorry op voorhand voor de vele spelfouten, ik heb te dikke vingers voor een Ipad!